Prolog

Każda babcia w mieście opowiada swojemu wnukowi/wnuczce historię o czerwonej skrzynce, która od niepamiętnych lat stoi na środku wielkiej polany. Obcy mógłby rzec, że to zwykła stara skrzynka na listy, ale my mieszkańcy Virginii wiemy, że nie jest ona zwyczajna. Wrzuca się do niej listy do osób, które odeszły już z tego świata. Ludzie piszą je, ponieważ tęsknią za bliskimi lub nie zdążyli się z nimi pożegnać, poza tym mają tysiąc innych powodów do pisania.
Według starszego pokolenia każdy wysłany list trafia do nadawcy dzięki posłańcowi do nieba, oczywiście nikt go nigdy nie widział i pewnie nie zobaczy. 

Nazywam się Naomi Carter i przysięgam, że jeszcze parę dni temu wyśmiałabym osobę, która oznajmiłaby mi, że idzie wysłać list do zmarłego. Znałam tą opowieść bardzo dobrze, ale nigdy w nią nie wierzyłam i gdyby nie strata bliskiej mi osoby pewnie nie odważyłabym się napisać listu i wrzucić go do tej słynnej czerwonej skrzynki. 

Jadąc autobusem zastanawiałam się czy owa osoba jest warta nieprzespanych nocy, wylewania łez i przelewania moich frustracji związanych z nią na papier. Byłabym niezmiernie szczęśliwa gdyby robale zjadły jego obrzydliwą facjatę, zdrajca i gnojek, nie wybaczę mu tego co mi zrobił, nie wybaczę nigdy. Wiem, że o zmarłych nie powinno się mówić źle, ale niestety o tym mężczyźnie nie mogę powiedzieć ani jednego dobrego słowa, on nie zasługuje na mówienie o nim w samych superlatywach, on zasługuje tylko i wyłącznie na prawdę, a ona zazwyczaj jest bolesna i niemiła. 

- To jest ostatni przystanek, musi pani wysiąść. 

Wstałam szybko kierując się w stronę wyjścia, nie wiedziałam gdzie dokładnie znajduje się skrzynka. 

- Przepraszam, w którą stronę powinnam iść, jeśli chce wysłać list do zmarłego? 

Kierowca popatrzył się na mnie i obdarował mnie prawie niewidocznym uśmiechem, który odwzajemniłam bez zastanowienia. 

- Cały czas prosto. 

- Dziękuję. 

Wyszłam z autobusu i powędrowałam tak jak pokierował mnie starszy pan, nie szłam zbyt długo, z daleka dostrzegłam wśród dość wysokich traw dużą czerwoną skrzynkę, wyciągnęłam list z torebki i zaczęłam go delikatnie gnieść. W tym momencie przestałam być już tak pewna siebie, nie wiedziałam czy powinnam go wrzucić, w końcu nieodpowiednie słowa przekroczą bramy niebios. Stałam parę kroków od skrzynki, przypominając sobie treść listu. 

Nicolas 

Nie dziw się, że nie napisałam mój drogi Nicolasie, ale ty nie zasługujesz na taki wstęp, jedynie zasługujesz na nazwanie cię gnojkiem, zdrajcą i cholernym żigolakiem. Żałuję, że nie mogę ci tego wygarnąć w twarz, chciałabym móc stanąć naprzeciwko ciebie i przywalić ci w tą obleśną mordę i zaszyć te pierdzielone usta, które kłamały, że mnie kochają. Jeśli myślisz, że jestem w mega żałobie to się mylisz, owszem płaczę przez ciebie i to mnie wkurza, bo nie powinnam płakać przez kogoś takiego jak ty. NIENAWIDZĘ CIĘ!!! Jesteś najgorszym rozdziałem w moim życiu i cieszę się, że właśnie się skończył. Żegnaj dupku zdradziecki. 

Naomi

Wrzuciłam list i płacząc odeszłam z nadzieją na lepsze jutro.

___________

Tak jak widzicie jako pierwsze postanowiłyśmy napisać "Dary do nieba", mamy nadzieję, że spodoba wam się i będziecie z nami do końca. 

Zawsze mam problemy z pisaniem prologów i epilogów, dlatego też nie wiem co mam o nim sądzić, jedynie mogę mieć nadzieję, że wam się spodoba i przypadnie do gustu. :) 

Zapisujecie się do informowanych. :) 

Życzę miłego czytania i pozdrawiam. 

Ps. Zostawcie po sobie ślad w postaci komentarza. :)